هدف: آزمون مستقیم بالا آوردن پا (اس.ال.آر.) به‌صورت فعال در تشخیص اختلال عملکردی مفصل خاجی- خاصره‌ای به‌عنوان یک آزمون معتبر تشخیصی، کیفیت انتقال نیرو بین تنه و پا را بررسی می‌کند. هدف این مطالعه، مقایسه تغییرات تون و مقدار فعالیت عضلات ثبات‌دهنده لگن در حین انجام آزمون مستقیم بالا آوردن پا به‌صورت فعال بین زنان سالم و مبتلا به درد مفصل خاجی- خاصره‌ای می‌باشد.

روش بررسی: این مطالعه مقایسه‌ای، به‌صورت مورد- شاهدی، بر روی 11 زن مبتلا به درد مفصل خاجی- خاصره‌ای و 15 زن سالم که همگی در محدوده سنی 19 تا 50 سال قرار داشته و به‌صورت ساده انتخاب شدند، انجام شد. الکترومیوگرافی سطحی از عضلات مستقیم شکمی، مایل خارجی، مایل داخلی، نزدیک‌کننده طویل، دوسر رانی، سرینی بزرگ و راست‌کننده ستون مهره‌ها در دو وضعیت استراحت و حین آزمون فعال به‌عمل آمده و تونوسیته عضلات ثبت شد. داده‌های تحقیق با استفاده از آزمون تی مستقل مقایسه شد.

یافته‌ها: عضله دوسر رانی به‌طور معناداری در گروه بیمار نسبت به گروه سالم از تون استراحت بالاتری برخوردار بود(P<0/05). در گروه مبتلایان به درد مفصل خاجی- خاصره‌ای، میزان فعالیت برخی از عضلات ثبات‌دهنده لگن به‌طور معناداری در حین انجام آزمون اس.ال.آر. فعال کمتر از گروه سالم بود (P<0/05).

نتیجه‌گیری: افزایش تون استراحت عضله دوسر رانی و کاهش فعالیت عضلات ثبات‌دهنده لگن حین آزمون مستقیم بالا آوردن پا به‌صورت فعال در بیماران مبتلا به درد مفصل خاجی- خاصره‌ای، نمایانگر تغییر استراتژی کنترل حرکت در ثبات ناحیه کمری- لگنی می‌باشد. این مسئله می‌تواند در انتقال نیرو از خلال لگن اختلال ایجاد نماید.