هدف: به منظور بررسی نقش عوامل زبان‌شناختی در ابتلا به لکنت و پاسخ‌گویی به نیازهای درمانی آن، برآورد میزان شیوع این اختلال در دوزبانه‌های ایرانی ضروری است. لذا هدف از مطالعه حاضر برآورد شیوع لکنت در دانش‌آموزان مقاطع مختلف شهر دوزبانه جوانرود به تفکیک جنس و مقطع تحصیلی است.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است. تمام دانش‌آموزان مدارس عادی سه مقطع تحصیلی شهر جوانرود به صورت تمام شمار بررسی شدند. غربالگری اولیه جهت شناسایی دانش‌آموزان مبتلا به انواع اختلالات گفتاری توسط معلمان و با نظارت کارشناس گفتاردرمانی انجام گرفت و اطلاعات لازم در این زمینه در جلسات توجیهی به معلمین داده شد. از بین‌دانش‌آموزان معرفی شده توسط معلمان، موارد مبتلا به لکنت از طریق ارزیابی گفتار خودبه‌خودی، توصیف تصاویر داستانی و خواندن متن به دو زبان کردی و فارسی توسط کارشناس گفتاردرمانی بررسی و بر اساس علائم آسیب‌شناختی لکنت تشخیص داده شدند. داده‌های حاصل با استفاده از آزمونهای آماری کای اسکوئر و رگرسیون لجستیک مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: از تعداد کل 11425 دانش‌آموز، 129 نفر مبتلا به لکنت بودند. این تعداد معادل 1/13 درصد کل جامعه مورد مطالعه است. شیوع لکنت در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان به ترتیب 2/06، 0/87 و 0/5 درصد بود. شیوع لکنت بین پسران 1/13 درصد و بین دختران 0/88 درصد به‌دست آمد. نسبت ابتلای پسران به دختران 1/5 به 1 بود. شیوع لکنت بین مقاطع تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان باهم تفاوت معنی‌دار داشت (P<0/001). تفاوت شیوع لکنت بین پسران و دختران از لحاظ آماری معنادار بود (P=0/034).

نتیجه‌گیری: شیوع لکنت در بین دانش‌آموزان دوزبانه شهر جوانرود بیشتر از میزان گزارش شده به عنوان میانگین شیوع لکنت در جوامع یک زبانه (1 درصد) است. خطر ابتلا به لکنت در پسران بیشتر از دختران است.