هدف: پلانتار فاشیاتیس یکی از شایعترین اختلالات در ناحیه پا می‌باشد که سبب بروز درد در سمت داخلی لبه قدامی استخوان پاشنه می‌شود. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر گوه داخلی خلف پا با گوه خارجی قدام پا بر بهبود میزان فعالیتهای روزمره و پرداختن به فعالیتهای ورزشی و سرگرمی و کاهش درد در بیماران مبتلا به پلانتار فاشیاتیس می‌باشد.

  روش بررسی: این مطالعه از نوع شبه تجربی می‌باشد. 30 بیمار مبتلا به پلانتار فاشیاتیس شامل 12 مرد و 18 زن با 36 پاشنه دردناک با دامنه سنی 40-30 سال از بین نمونه‌های در دسترس، با روش غیر احتمالی ساده انتخاب گردیده و در دو گروه 15 نفری به طور تصادفی قرار گرفتند. به گروه اول گوه داخلی خلف پا و به گروه دوم گوه خارجی قدام پا داده شد. متغیرهای مورد بررسی شامل میزان فعالیت روزمره، فعالیتهای ورزشی و سرگرمی، درد و طول قدم می‌باشند که در 3 مرحله اندازه‌‌گیری شدند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق پرسشنامه FAOS بود. 3 مرحله اندازه‌گیری شامل یک مرحله قبل از مداخله و دو مرحله دیگر شامل 2 و 4 هفته بعد از مداخله بود.

  ضریب پایایی (آلفای کرونباخ) پرسشنامه در تمامی زیر مجموعه‌ها بیشتر از 0/71 بود. ضریب همبستگی آزمون-بازآزمون بیماران در تمام زیرمجموعه‌های پرسشنامه بیشتر از 0/80 بود. از آزمونهای تی مستقل، اسمیرونوف کولموگروف، آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید.

  یافته‌ها: در مقایسه دو گروه در هر دو مرحله پیگیری، نتایج در گروه با گوه داخلی خلف پا در مورد بهبود میزان فعالیتهای روزمره، فعالیتهای سرگرمی و ورزشی و کاهش درد نسبت به گروه با گوه خارجی قدام پا بهتر و اختلاف آنها معنادار بود (P<0/05). ولی بین طول قدم در دو گروه اختلاف معناداری دیده نشد (در مرحله اول پیگیری P=0/518 و در مرحله دوم پیگیری P=0/502).

  نتیجه‌گیری: بر اساس این نتایج، گوه داخلی خلف پا نسبت به گوه خارجی قدام پا تأثیر بهتری در بهبود فعالیتهای روزمره زندگی و پرداختن به فعالیتهای ورزشی و سرگرمی و کاهش درد بیماران پلانتار فاشیاتیس داشته، ولی بر افزایش طول قدم نسبت به گوه خارجی قدام پا تأثیر بهتری ندارد.