هدف: بررسی ارتباط نشانگان عدم تعادل عضلانی ناحیه کمری – لگنی (نشانگان متقاطع لگنی) که شامل ترکیب کوتاهی عضلات وضعیتی (Postural) همراه با ضعف عضلات فازیک این ناحیه است، با قوس کمری و کمردرد مزمن هدف این مطالعه می‌باشد.

  روش بررسی: این تحقیق بصورت مقطعی‌ - مقایسه‌ای و از نوع‌ مورد - شاهدی انجام‌ شد. به طریق نمونه‌گیری‌ ساده و بر اساس معیارهای مورد نظر 600 نفر (300 فرد سالم-300 بیمار کمردردی) در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته و قوس کمر، قدرت عضلات شکم و اکستانسور هیپ و طول عضلات ایلیوپسواس و خلف کمر در آنها اندازه‌گیری شد. با استفاده از آزمون Receiver Operating Characteristic (ROC) curve افراد به گروههای دارای ترکیبی از ضعف یا کوتاهی عضلات مطرح شده در نشانگان متقاطع لگنی یا بدون آنها در هر دو گروه تقسیم شدند و ارتباط این نشانگان با اندازه قوس کمر و کمردرد در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل‌های آماری از آزمونهای ICC ، کولموگراف – اسمیرنوف، تی مستقل و آنالیز واریانس استفاده شد.

  یافته‌ها: هیچگونه اختلاف معنی‌داری بین قوس کمری افراد سالم و دارای اختلالات عضلانی نشانگان متقاطع لگنی (P=0/38) و همچنین بین قوس کمری افراد سالم و بیماران کمردردی دارای اختلالات عضلانی این نشانگان (P=0/62) وجود نداشت. همچنین اختلاف معنی‌داری بین قوس کمری افراد سالم و بیماران مبتلا به کمردرد نیز مشاهده نشد (P=0/25).

  نتیجه‌گیری: این نتایج تئوری نشانگان متقاطع لگنی که در آن عنوان شده ترکیب اختلالات عضلانی خاصی باعث افزایش قوس کمری و کمردرد می‌شود را تأیید نمی‌کند. اگرچه ارتباط معنی‌داری بین اختلالات عضلانی با کمردرد وجود دارد، اما بنظر می‌رسد این ارتباط از طریق تغییر در اندازه قوس کمر مطابق آنچه در این نشانگان ذکر شده نیست.