هدف کشیدگی‌های خارجی مچ پا از آسیب‌های بسیار رایج در ورزشکاران است و ریسک زیادی برای آسیب مجدد و تبدیل شدن به بی‌ثباتی‌های مزمن مچ پا دارند. بی‌ثباتی مزمن مچ پا می‌تواند ثبات پویا را در ورزشکاران تحت تأثیر قرار دهد. از طرف دیگر خستگی نیز می‌تواند در ثبات پویای ورزشکاران سالم و آسیب‌دیده اختلال ایجاد کند. مطالعات جدید به بررسی تأثیر استفاده از نواربندی و وسایل کمکی در افراد با بی‌ثباتی مزمن مچ پا پرداخته‌اند. با وجود این، اثر استفاده از نواربندی مچ پا بر بهبود ثبات پویا پس از خستگی در ورزشکاران ناشناخته است. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی اثر نواربندی و خستگی بر ثبات پویا در ورزشکاران زن با و بدون بی‌ثباتی مزمن مچ پاست. 
روش بررسی ۲۰ ورزشکار زن شامل ۱۰ فرد با بی‌ثباتی مزمن مچ پا (سن ۱/۹۸±۲۲/۰۲ سال، قد ۲/۷۴±۱۶۳/۸۰ سانتی‌متر، وزن۷/۱۰ ±۵۸/۶۸ کیلوگرم، شاخص ناتوانی مچ پا و پا ۱/۰۳±۸۰/۷۸ درصد و شاخص ورزشی ناتوانی مچ پا و پا ۱/۷۵±۶۵/۱۰ درصد) و ۱۰ فرد سالم (سن ۰/۶۷±۲۱/۷۰ سال، قد ۵/۰۶±۱۶ سانتی‌متر، وزن ۰۴/۷±۱۰/۵۹ کیلوگرم، شاخص ناتوانی مچ پا و پا و شاخص ورزشی ناتوانی مچ پا و پا ۱۰۰درصد) در دو جلسه مجزا با شرایط متفاوت، بدون نواربندی و با نواربندی به شیوه بسکتویو، در این تحقیق شرکت کردند. در هر جلسه سه کوشش از فعالیت پرش‌فرود قبل و پس از برنامه خستگی عملکردی انجام شد. فعالیت پرش‌فرود شامل فرود یک پا روی صفحه نیرو از ارتفاعی معادل ۵۰ درصد حداکثر ارتفاع پرش هر آزمودنی، از وضعیت ۷۰ سانتی‌متری از مرکز صفحه نیرو در نظر گرفته شد. برنامه خستگی عملکردی از سه ایستگاه تشکیل می‌‌شد: تمرین‌های چابکی جنوب شرقی تعدیل‌شده، جهش به سمت جلو و پرش سریع. آزمودنی‌ها عبور از ایستگاه‌ها را ادامه دادند، تا جایی که زمان انجام کل برنامه در یک دور، در مقایسه با زمان پایه ۵۰ درصد افزایش یافت. مدت‌زمان رسیدن به ثبات در جهات قدامی‌خلفی، داخلی‌خارجی و عمودی به وسیله دستگاه صفحه نیرو اندازه‌گیری شد. سه تجزیه‌وتحلیل مجزا با آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر با دو عامل درون‌گروهی (شرایط و زمان) برای هر متغیر در هر گروه انجام شد. 
یافته‌ها نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که، در گروه ورزشکاران سالم، تی‌تی‌اس داخلی‌خارجی و تی‌تی‌اس عمودی، تفاوت معنی‌داری با هم داشتند [F=۹/۶۹, P=۰/۰۰۴] ، [F=۷/۵۲, P=۰/۰۰۱]  آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که در شرایط با نواربندی، تی‌تی‌اس داخلی‌خارجی قبل از خستگی سریع‌تر از حالت پس از خستگی است و در شرایط بدون نواربندی، تی‌تی‌اس عمودی قبل از خستگی، سریع‌تر از پس از خستگی است. در گروه ورزشکاران آسیب‌دیده، در تی‌تی‌اس داخلی‌خارجی و عمودی، تفاوت معنی‌دار بین شرایط متفاوت وجود داشت [F=۱۴/۲۷, P=۰/۰۰۱], [F=۱۰/۵۷, P=۰/۰۰۱] همچنین این آزمون نشان داد که در شرایط بدون نواربندی، تی‌تی‌اس داخلی‌خارجی قبل از خستگی سریع‌تر از حالت پس از خستگی است، در هر دو شرایط با و بدون نواربندی تی‌تی‌اس عمودی قبل از خستگی، سریع‌تر از حالت پس از خستگی است و پس از نواربندی سریع‌تر از قبل از نواربندی است. 
نتیجه‌گیری نواربندی در ورزشکاران با بی‌ثباتی مزمن مچ پا بدون خستگی، تعادل پویا را در جهت عمودی بهبود می‌بخشد. نواربندی پس از خستگی منجر به بهبود تعادل پویا در ورزشکاران با و بدون بی‌ثباتی مزمن مچ پا نمی‌شود. تحقیقات دیگری باید آزمودنی‌های سالم و آسیب‌دیده را تحت این شرایط آزمون کند تا مشخص شود که آیا این نتایج می‌تواند در انتخاب شیوه پیشگیری‌کننده‌ای مناسب باشد که بتواند در طول فعالیت‌های عملکردی از آسیب‌های مچ پا جلوگیری یا آن‌ها را درمان کند.