هدف: صرع با منشاء لوب گیجگاهی رایج ترین نوع صرع در انسان است و مهمترین مشخصه آن بروز حملات تکرار شونده در بیمار است. با توجه به عوارض ناشی از داروهای ضد صرع و خطرات ناشی از جراحی‌ها، در این تحقیق تأثیرات ناشی از تزریق سلول‌های استرومایی مغز استخوان در موش‌های صحرایی صرعی مدل پیلوکارپین مورد ارزیابی قرار گرفت .

روش بررسی: در این تحقیق تجربی موش‌های صحرایی بطور تصادفی به 5 گروه 5 تایی تقسیم شدند: گروه کنترل (درمان نشده)، سه گروه درمان شده با تزریق 2 الی 3 میلیون سلول‌های استرومایی مغز استخوان نشان دار شده با BrdU بعد از 12، 24 و 36 ساعت از شروع اولین حمله صرع و یک گروه به عنوان گروه شم که تنها نرمال سالین دریافت کردند. برای ارزیابی رفتاری، موش‌های صحرایی به مدت 3 هفته در مرحله مزمن بیماری به صورت شبانه‌روزی مانیتورینگ شدند و برای این منظور از مقیاس Racine استفاده شد. شش هفته بعد از شروع اولین حمله موش‌های صحرایی کشته شدند و مغز آنها با روش پارافینی و کرایو مورد پردازش بافتی قرار گرفت. داده‌های حاصل با استفاده از آزمونهای آماری ویلکاکسون و توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: میانگین تعداد حملات در طی 3 هفته برای گروه کنترل 6/25±1/3، گروه شم 6/2±0/8، گروه درمان شده با سلول‌های استرومایی مغز استخوان بعداز 24 و 36 ساعت از اولین حمله به ترتیب 2±0/4 و 2/25±0/47 بدست آمد و در گروه 12 ساعته همه موش‌های صحرایی مردند. بین تعداد حملات در گروههای 24 و 36 ساعته با سایر گروهها تفاوت معنی‌داری وجود داشت (P<0/01). همچنین تعداد سلولها در بافتهای مورد بررسی در گروههای درمان شده (24 و 36 ساعته) نسبت به سایر گروهها افزایش معناداری نشان داد (P<0/01).

نتیجه‌گیری: تزریق وریدی سلول‌های استرومایی مغز استخوان در کاهش حملات ناشی از صرع مدل پیلوکارپین مؤثر است. همچنین موجب جلوگیری از آسیب‌های دژنراتیو بافتی و کاهش سلولها ناشی از ایجاد تشنج می‌شود.