هدف: ناهنجاری‌های عضلانی-اسکلتی از ‌گسترده‌ترین مشکلات دوران کودکی محسوب می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی شیوع ناهنجاری‌های اندام فوقانی در دانش‌آموزان با نیازهای ویژه است.

روش بررسی: روش بررسی مقاله حاضر، روش مقطعی-توصیفی با نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبتی است. نمونه‌ها برحسب ده درصد از دانش‌آموزان سال تحصیلی 92-1391 از میان سه اختلال آسیب بینایی، آسیب شنوایی و کم‌توانی ذهنی انتخاب شدند که در شهر تهران 1194 نفر، در شهرستان‌های استان تهران 1526 نفر و در استان البرز 559 نفر بودند. درمجموع، 3279 نفر شرکت‌کننده در مطالعه حضور داشتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه دموگرافیک و شاقول استفاده شد و نتایج با استفاده از آمار توصیفی گزارش گردید.

یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که «افتادگی شانه» در دخترانِ با آسیب بینایی در استان البرز با % 100 بیشترین میزان و در پسرانِ با آسیب بینایی شهر تهران کمترین میزان شیوع را با % ۳۴٫۹  داشت. در «ناهنجاری‌های سر»، در انحراف سر به طرفین با%۷۶٫۶ دخترانِ با آسیب بینایی شهر تهران % ۷۶٫۶ و در «ناهنجاری سربه‌جلو» پسرانِ با آسیب بینایی شهرستان‌های تهران با % ۳۸٫۳، بالاترین درصد شیوع را در مقایسه با دیگران داشتند

نتیجه گیری: ناهنجاری‌های اندام فوقانی در دانش‌آموزانِ با نیازهای ویژه اعم از کم‌توان ذهنی، آسیب بینایی و شنوایی بالا بوده است و تشخیص و درمان به موقع این ناهنجاری‌ها ضروری است.