هدف: کم‌توانی ذهنی تمام جنبه‌های زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد در حالی که استفاده از برنامه‌های آموزشی والدگری با نتایج خوبی همراه است. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر آموزش برنامه والدگری مثبت بر تعامل­ مادران با کودک کم‌توان ذهنی خویش بود.

روش‌ بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه کنترل بود. 40 نفر از مادران دانش ­آموزان کم‌توان ذهنی که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی از مدارس استثنایی شهرستان‌های تهران انتخاب شده بودند در این پژوهش شرکت داشتند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل). گروه آزمایش، برنامه آموزشی والدگری مثبت را در 10 جلسه دریافت کردند در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. ابزار استفاده شده در این پژوهش مقیاس رابطه والد-کودک پیانتا (1994) بود. اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری، در نرم‌افزار SPSS تحلیل شد.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از خرده مقیاس‌های تعامل­ والد- کودک تفاوت معناداری داشتند. 

نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن بود که برنامه آموزشی والدگری مثبت سبب بهبود تعامل­ مادر با کودک کم‌توان ذهنی شده است. پیشنهاد می‌شود که متخصصان با اجرای برنامه‌ آموزشی والدگری مثبت، تعامل­ مادر با کودک کم‌توان ذهنی را ارتقاء بخشند.