هدف:کفش ناپایدار به عنوان عاملی ایمن برای افراد سالم و ابزاری جهت کاهش درد در افراد استئوآرتریتی حین راه رفتن پیشنهاد شده است.هدف از تحقیق حاضر،تأثیر کفش ناپایدار بر متغیرهای بیومکانیکی مرتبط با آسیب(سودمندی آن به عنوان کفش توانبخشی ایمن)هنگام دویدن در افراد سالم بود.

روش بررسی: 25 نفر آزمودنی مرد جوان سالم (میانگین سنی 27/2±21 سال) به صورت در دسترس در این آزمون شرکت کرده و در شرایط پابرهنه،با کفش ناپایدار و کفش کنترل روی صفحه نیروسنج دویدند.متغیرهای توان مفصلی مثبت و منفی،حداکثر نیروی عمودی فعال و غیرفعال،نیروهای قدامی و خلفی،سرعت بارگذاری و ضربه نیروهای عمودی غیرفعال وخلفی طی همزمان‌سازی دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت و با استفاده از نرم افزار MATLAB محاسبه گردیدند.آزمون فرضیات با روش تحلیل واریانس با داده‌های تکراری در نرم افزار SPSS(نسخه20) انجام شد (P<0.05).

یافته‌ها:توان منفی مچ‌پا در کفش ناپایدار در مقایسه با کفش کنترل و پای‌برهنه به ترتیب 49% و 35%به طور معناداری کاهش یافت (P<0/05 ,P=0/02). کفش ناپایدار توان مثبت مچ‌پا را در مقایسه با پای برهنه 23% کاهش معنادار داد (P=0/01). متغیرهای حداکثر نیروی عمودی غیرفعال وسرعت بارگذاری آن،حداکثر نیروی خلفی وضربه ناشی از آن هنگام دویدن باکفش ناپایدار در مقایسه باکفش کنترل به طورمعناداری افزایش یافت (P<0/05).

نتیجه‌گیری: کفش ناپایدار برخی از ریسک فاکتورهای آسیبی دویدن شامل حداکثر نیروی عمودی غیرفعال وسرعت بارگذاری آن،حداکثرنیروی خلفی وضربه حاصل از آن را افزایش داد.این کفش‌ باکاهش توان منفی مچ‌پا نسبت به کفش کنترل،منجر به کاهش ظرفیت جذبی وکنترلی عضلات ساق و پایداری فعال این مفصل می‌شود.با وجود این،با افزایش توان مثبت مچ‌پا در مقایسه با پای برهنه وکاهش نیروی قدامی،می‌تواند ظرفیت پیشروی و تولید نیرو را در این مفصل بهبود بخشد.