هدف: سیستم‌‌های حسی که شامل دستگاه وستیبولار و حس بینایی و احساس حسی‌پیکری است، نقش مهمی در کنترل حرکتی ایفا می‌کنند. فقدان اطلاعات حاصل از هریک از این سه سیستم می‌تواند روی نوسان بی‌اختیار قامت در وضعیت ایستاده تأثیر بگذارد.

روش بررسی: در این پژوهش مقطعی‌مقایسه‌ای، ۱۷ کودک نابینای مادرزادی (۹ دختر و ۸ پسر) و ۳۰ کودک ناشنوا (۱۴ دختر و ۱۶ پسر) ۶تا۱۲‌سالۀ شهر اردبیل، براساس معیار‌های ورود و خروج انتخاب شدند و ۶۰ کودک سالم (۳۰ دختر و ۳۰ پسر) نیز به‌عنوان گروه کنترل، به‌صورت داوطلبانه شرکت کردند. تعادل ایستا با آزمون ایستادن روی یک پا و ایستادن تاندم در وضعیت‌‌های چشم باز و بسته با پایایی (۰/۹۹ تا ۰/۸۷=r) ارزیابی شد. آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی LSD برای مقایسۀ بین گروه‌ها استفاده گردید.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که در تکلیف‌‌های تعادلی تحت مطالعه، عملکرد دختران نابینا و ناشنوا و سالم تفاوت معناداری ندارد؛ درحالی‌که عملکرد پسران ناشنوا و سالم در‌مقایسه‌با پسران نابینا، در همۀ تکلیف‌‌های تعادلی (۰/۰۵>P) غیر‌از ایستادن تاندم با چشم بسته بهتر بود (۰/۵۰۷=P).

نتیجه‌گیری: با‌توجه‌به یافته‌‌های طرح حاضر، کودکان نابینا در‌مقایسه‌با کودکان ناشنوا و سالم تعادل ایستای ضعیف‌تری دارند. ازآنجاکه افراد نابینا نمی‌توانند فقدان درون‌داد بینایی برای حفظ ثبات پاسچرال را جبران کنند، کاهش ثبات پاسچرال در وضعیت استاتیک را نشان می‌دهند. بنابراین، شناسایی جامع عوامل مؤثر بر تعادل و مشکلات و ضعف تعادلی در زمان مناسب، توجه به این عوامل در برنامه‌‌های تمرینی و تقویت آن در کودکان با معلولیت حسی به‌خصوص نابینایان، استفاده از نیرو‌های متخصص و نیز توجه ویژه به فعالیت بدنی این کودکان در مدارس پیشنهاد می‌شود.