هدف: مفصل مچ پا بخش آناتومیکی است که در معرض بیشترین آسیب در بین ورزشکاران قرار دارد. ناپایداری مچ پا مسئول %۲۵ همه زمان‌هایی است که ورزشکاران به‌دلیل آسیب نمی‌توانند در فعالیت ورزشی شرکت کنند. کارایی بالینی نوارپیچی در ورزشکاران با ناپایداری مچ پا همچنان در ابهام است. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر نوارپیچی مچ پا به‌روش مولیگان بر تعادل پویای ورزشکاران با ناپایداری مزمن مچ پا و ورزشکاران سالم است.

روش بررسی: ۳۲ ورزشکار شامل ۱۶ فرد با ناپایداری مزمن مچ پا (۶ زن و ۱۰ مرد، سن؛ ۰/۳±۲۳/۵ سال، قد؛ ۱۰/۳±۱۷۵/۴ سانتیمتر، وزن؛ ۵/۱۴±۷۳/۶۰ کیلوگرم) با نمره پرسشنامه شاخص‌ ناتوانی پا و مچ پا %۸/۶۲±۷۴/۵ و نمره پرسشنامه شاخص ورزشی ناتوانی پا و مچ پا %۷/۶۸±۶۳/۵ و ۱۶ فرد سالم با نمره پرسشنامه شاخص‌ ناتوانی پا و مچ پا %۱۰۰ و نمره پرسشنامه شاخص‌ ورزشی ناتوانی پا و مچ پا %۱۰۰ در این مطالعه شرکت کردند. تعادل پویا بوسیله آزمون تعادلی ستاره در جهات داخلی، قدامی–داخلی و خلفی–داخلی قبل و پس از نواربندی به‌شیوه مولیگان، ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تی مستقل و همبسته استفاده شد.

یافته‌ها: تعادل پویا در گروه سالم در مقایسه با گروه آسیب‌دیده به‌طور معناداری بهتر بود (۰/۰۵>P). کاربرد نوارپیچی باعث بهبود معنادار تعادل پویا (دستیابی در جهات داخلی، قدامی–داخلی و خلفی–داخلی) در دو گروه شد (۰/۰۵>P) (بجز دستیابی در جهت قدامی– داخلی در گروه سالم) (۰/۰۵<P).

نتیجه‌گیری: بنابراین، به‌نظر می‌رسد نوارپیچی مچ پا به روش مولیگان می‌تواند تعادل پویا را در ورزشکاران با و بدون ناپایداری مزمن مچ پا بهبود بخشد.