هدف: هدف این مقاله بررسی تأثیر برنامه مکیدن غیرتغذیه‌ای بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی کامل و وزن‌گیری نوزادان نارس ۳۲-۲۶ هفته جنینی بستری در واحد مراقبت‌‌های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می‌باشد.

روش بررسی: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی می‌باشد. جامعه مورد مطالعه، نوزادان نارس با سن جنینی ۳۲-۲۶ هفته، بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می‌باشند. ۲۲ نوزاد به صورت تصادفی در دو گروه "مداخله مکیدن غیر تغذیه‌ای" و "گروه کنترل" قرار گرفتند. به گروه درمانی مکیدن غیرتغذیه‌ای، در طی ۵ دقیقه اول تغذیه لوله‌ای (۳ بار در روز) و به مدت ۱۰ روز تحریک دهانی ارائه گردید. نوزادان گروه کنترل به غیر از خدمات روتین پرستاری، هیچ‌گونه تحریکی را دریافت نمی‌کردند. آزمودنی‌ها از لحاظ سن جنینی در دفعات مختلف تغذیه دهانی و در زمان ترخیص از واحد مراقبت‌‌های ویژه نوزادان و میزان وزن‌گیری در هفته اول، دوم تولد و زمان ترخیص مورد بررسی و مقایسه بین دو گروه قرار گرفتند.

یافته‌ها: در گروه مکیدن غیر تغذیه‌ای، میانگین سن جنینی در زمان ترخیص ۰/۶۹±۳۳/۹۷ هفته و در گروه کنترل، میانگین سن جنینی در زمان ترخیص ۱/۳۳±۳۴/۳۲ هفته بوده است که از لحاظ آماری معنادار نمی‌باشد (۰/۴=P). در گروه مکیدن غیر تغذیه‌ای، میانگین وزن زمان ترخیص ۱۳۳/۲۹±۱۶۵۴/۵۴ گرم در گروه کنترل، میانگین وزن زمان ترخیص۹۴/۳۴±۱۴۷۲/۷۲گرم بوده است. وزن زمان ترخیص گروه مکیدن غیر تغذیه‌ای به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل است (۰/۰۰۱=P).

نتیجه‌گیری: استفاده از مکیدن غیرتغذیه‌ای، به طور موثری وزن‌گیری را افزایش می‌دهد؛ هرچند که به لحاظ آماری اثر معناداری بر معیار‌های تغذیه دهانی نداشت اما به لحاظ بالینی دیده شد که تغذیه دهانی را در نوزادان نارس تسهیل می‌کند و مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش می‌دهد.