هدف: یکی از متداول‌ترین آسیب‌‌های زانو، پارگی لیگامان متقاطع قدامی می‌باشد. حس تشخیص حرکت، بعد از پارگی لیگامان متقاطع قدامی ‌دچار اختلال می‌شود. در این مطالعه سعی داریم با استفاده از روش ترکیبی معادلات برآوردی تعمیم‌یافته، که روشی کارا در تحلیل داده‌‌‌های همبسته می‌باشد به مطالعه تأثیر جراحی بازسازی و بریس عملکردی همراه با کنترل عوامل مخدوشگر در بهبود آستانه حس تشخیص حرکت بیماران با پارگی لیگامان متقاطع قدامی بپردازیم.

روش بررسی: این مطالعه شبه‌تجربی با روش نمونه‌گیری در دسترس بر روی ۶۰ بیمار مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی ‌حاد انجام شد. به منظور ارزیابی آستانه حس تشخیص حرکت از دستگاه حرکت ممتد غیر‌فعال استفاده شد. این آزمون در سرعت ۰٫۵ درجه بر ثانیه انجام شد. متغیر پاسخ در این مطالعه آستانه حس تشخیص حرکت و متغیر‌‌های جراحی، بریس، چشم، اندام، BMI، سمت غالب، سمت ابتلا و سن نیز به‌عنوان متغیر‌‌های مستقل در نظر گرفته شدند. از نرم افزار R، نسخه ۲٫۱۳٫۰ جهت برازش مدل GEE ترکیبی استفاده گردید.

یافته‌ها: جراحی بازسازی، در بهبود آستانه حس تشخیص حرکت بیماران موثر است. (۰/۰۰۱>P و ۲۵/۹۹۷–۷/۴۸۶ و %۹۵:CI و ۱۳/۹۴:OR)، ولی بریس عملکردی باعث بهبود آستانه حس تشخیص حرکت نمی‌شود (۰/۰۷۶=P و ۱/۰۳۳–۰٫۵۲۰و ٪۹۵:CI و ۰/۷۳:OR). همچنین بخت قرار گرفتن آستانه حس تشخیص حرکت بیماران با سمت غالب چپ، در وضعیت نرمال، در صورتی که سمت مبتلا راست باشد ۰/۰۱۹ برابر سمت چپ است (۰/۰۰۱>P و ۰٫۰۳۵–۰/۰۱۰ و ٪۹۵:CI و ۰/۰۱۹:OR) و عدم ارتباط معنی‌دار بین اندام بیماران و آستانه حس تشخیص حرکت نشان دهنده این است که اندام مبتلا، آستانه حس تشخیص حرکت اندام سالم را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد (۰/۷۲۸=P و ۱/۰۱۵–۰/۸۰۶ و ٪۹۵:CI و ۰/۹۷:OR).

نتیجه‌گیری: از بین متغیر‌‌های موجود در مطالعه، متغیر‌‌های جراحی بازسازی، سمت ابتلا و اثر متقابل سمت ابتلا و سمت غالب رابطه معنی‌داری را نشان دادند.