هدف: هدف از این مطالعه، بررسی نقش تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی‌ستیه اندام تحتانی کودکان فلج مغزی دی‌پلژی‌اسپاستیک است.

روش بررسی: این بررسی روی 24 کودک در دامنه سنی 5/4-5/2 سال در دو گروه کنترل و مورد صورت گرفت. ارزیابی تونوس عضلانی به‌وسیله معیار آشوورت تغییریافته (Modified Ashworth)، دامنه حرکتی غیرفعال به‌وسیله گونیامتر باساس روش پدرتی (Pedretti) و سطح مرحله رشد حرکتی توسط معیار بوبت انجام شد. تمام کودکان در طی 10 هفته، دو بار (یک‌بار قبل از درمان و یک‌بار در پایان مدت درمان) مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: کاهش اسپاستی‌سیته اکستانسور ران (P<0/01) و پلانتار فلکسور مچ پا (P>0/05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (P>0/01)، اکستنشن زانو (P<0/05) و دورسی فلکشن مچ پا (P>0/05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. اختلاف معنی‌داری در کاهش اسپاستی‌سیته فلکسور زانو و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی وجود نداشت. درمقابل، ارتباط معنی‌داری بین کاهش اسپاستی‌سیته اکستانسور ران با افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (P>0/05) و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی (P>0/05) به‌دست آمد.

نتیجه‌گیری: استفاده از تعدیل حسی کف پا در کودکان دی‌پلژیک‌اسپاستیک باعث کاهش اسپاستی سیته در اندام تحتانی و در نتیجه افزایش دامنه حرکتی مفاصل اندام می‌گردد.