هدف: هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر وضعیت‌های مختلف بدن بر فعالیت عضلات شکمی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می‌باشد. روش بررسی: تغییر ضخامت عضلات عرضی و مایل داخلی شکم ۲۰ مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (۹±۳۹ سال) و ۲۰ مرد سالم (۸±۳۷ سال) طی مانور گود کردن شکم در دو وضعیت خوابیده به پشت و چهاردست و پا با اولتراسونوگرافی اندازه‌گیری شد. حاصل تقسیم تغییر ضخامت مایل داخلی بر ضخامت عرضی شکم جهت جداسازی فعالیت این دو عضله محاسبه گردید.

روش بررسی: تغییر ضخامت عضلات عرضی و مایل داخلی شکم 20 مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی(9±39 سال) و 20 مرد سالم (8±37 سال) طی مانور گود کردن شکم در دو وضعیت خوابیده به پشت و چهاردست و پا با اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. حاصل تقسیم تغییر ضخامت مایل داخلی بر ضخامت عرضی شکم جهت جداسازی فعالیت این دو عضله محاسبه گردید.

یافته‌ها: تغییر ضخامت عضله عرضی شکم در هر دو وضعیت خوابیده به پشت (۰/۰۰۱>P) و چهاردست و پا (۰/۰۰۱>P) بین گروه سالم و بیمار، نسبت تغییر ضخامت عضله مایل داخلی به عرضی شکم در هر دو وضعیت خوابیده به پشت (۰/۰۰۲=P) و چهاردست و پا (۰/۰۰۶=P) بین دو گروه ، تغییر ضخامت عضلات عرضی (۰/۰۱۲=P) و مایل داخلی شکم (۰/۰۰۳=P) بین دو وضعیت خوابیده به پشت و چهاردست و پا در گروه بیمار و نسبت تغییر ضخامت عضله مایل داخلی به عرضی شکم بین دو وضعیت خوابیده به پشت و چهاردست و پا در گروه بیمار (۰/۰۰۱>P) می‌باشند دارای تفاوت معنادار می‌باشند.

نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی توانایی کمتری نسبت به افراد سالم در انقباض مجزای عضله عرضی از مایل داخلی شکم طی تمرین گود کردن شکم دارند و در بیماران، در وضعیت خوابیده به پشت نسبت به وضعیت چهاردست انقباض عضله عرضی شکم بهتر انجام می‌گردد.