هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر ارتز داینامیکی نئوپرنی بر پارامترهای کینماتیکی موثر بر راه رفتن در یک کودک فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی و همچنین جهت برطرف نمودن نواقص موجود در طراحی و ساخت این ارتز جدید و گشودن عرصه تحقیقات بیشتر در این زمینه می‌باشد.

روش بررسی: این مطالعه گزارش موردی و به لحاظ هدف کاربردی می‌باشد. تحقیق بر روی یک دختر ۱۱ ساله مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی با الگوی راه رفتن کراچ انجام گرفت. بعد از ساخت ارتز مطابق با اندازه های کودک، ارزیابی اولیه با استفاده از دستگاه آنالیز حرکت ۶ دوربینه (Vicon 460) انجام شد و داده های کینماتیکی و پارامترهای فضایی- زمانی ثبت شدند. ارزیابی‌های ثانویه، بعد از پوشیدن ارتز به مدت ۶ هفته هر روز ۴ تا ۵ ساعت نیز انجام شد و تغییرات زوایای مفاصل هیپ، زانو ومچ با و بدون ارتز ارزیابی شدند.

یافته‌ها: نتایج این مطالعه در مورد تأثیر بلافاصله‌ایی ارتز در ابتدای مطالعه، کاهش بیشتر از 5 درجه را در حداکثر و حداقل فلکشن زانو و دامنه حرکتی مفصل هیپ، با ارتز نشان داد و تعداد گام در دقیقه با ارتز افزایش یافت. در مورد تأثیر بلافاصله ایی با ارتز بعد از 6 هفته، حداکثر و حداقل فلکشن هیپ و حداقل فلکشن زانو بیشتر از 5 درجه کاهش یافت و طول گام حدودا 12 سانتی متر افزایش یافته است. همچنین بعد از 6 هفته مداخله، در حالت بدون ارتز، میانگین حداکثر فلکشن زانو، دامنه حرکتی مفصل هیپ و زانو بیشتر از 5 درجه کاهش یافتند و تعداد گام در دقیقه افزایش یافت. 

نتیجه‌گیری: با استفاده از ارتز داینامیکی نئوپرنی راستای بیومکانیکی اندام تحتانی به سمت بهبودی پیش رفت و الگوهای حرکتی مفاصل نیز روان‌تر شدند. همچنین در این مطالعه با توجه به این که ارتز فقط اندام تحتانی را دربرمی‌گرفت، مشکلات مطالعات قبلی تا حدودی رفع گردید.