دوره 23، شماره 4 - ( زمستان 1401 )
دوره، شماره، فصل و سال، شماره مسلسل |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه ارتوز و پروتز، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم‌پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
2- گروه جراحی ارتوپدی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم‌پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
3- گروه ارتوز و پروتز، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران.
4- گروه ارتوز و پروتز، مرکز تحقیقات اسکلتی-عضلانی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم‌پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران. ، sadeghi@rehab.mui.ac.ir
2- گروه جراحی ارتوپدی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم‌پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
3- گروه ارتوز و پروتز، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران.
4- گروه ارتوز و پروتز، مرکز تحقیقات اسکلتی-عضلانی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم‌پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران. ، sadeghi@rehab.mui.ac.ir
چکیده: (2566 مشاهده)
اهداف: جلوگیری از خم شدن مفاصل شست به بهبود تنوساینویت دکورون کمک می‌کند. بنابراین در بی‌حرکتی با اسپیلنت، شست در وضعیت ابداکشن قرار می‌گیرد. حرکت ابداکشن شست می‌تواند شامل دور شدن از کف دست (ابداکشن پالمار) و یا دور شدن از انگشتان (ابداکشن رادیال) باشد که در 2 صفحه حرکتی متفاوت انجام می‌شوند. براساس دانش نویسندگان، در مطالعات پیشین نیز مشخص نشده است که کدام وضعیت ابداکشن برای شست می‌تواند بهبود و عملکرد بهتری را برای استفاده‌کنندگان در پی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر فوری اسپیلنت‌های ابداکشن پالمار و ابداکشن رادیال بر میزان درد، قدرت گرفتن و عملکرد دست در افراد مبتلا به تنوساینویت دکورون است.
روش بررسی: در یک مطالعه شبه‌تجربی، 30 نفر (24 خانم) داوطلب از میان افراد مبتلا به تنوساینویت دکورون که به مراکز بالینی مراجعه می‌کردند به‌صورت نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی در 3 حالت مطالعه (شامل بررسی بدون اسپیلنت، با اسپیلنت ابداکشن پالمار و با اسپیلنت ابداکشن رادیال) قرار می‌گرفتند. اسپیلنت‌های مطالعه از نوع ترمو پلاستیکی پیش‌ساخته بودند که براساس اندازه‌گیری برای شرکت‌کنندگان استفاده می‌شد. این اسپیلنت‌ها دارای ارتفاعی تا دو‌سوم ساعد بودند و جهت بی‌حرکت کردن مفاصل کارپو متاکارپال و متاکارپو فالنژیال شست طراحی شده بودند، ولی حرکات مفصل اینترفالنژیال درون آن‌ها آزاد بود. یکی از اسپیلنت‌ها شست را در وضعیت ابداکشن پالمار و دیگری شست را در وضعیت ابداکشن رادیال نگهداری می‌کرد. پیامدهای مطالعه به‌صورت تأثیر فوری پس از دریافت هر مداخله و طی 1 جلسه بررسی و اندازه‌گیری می‌شد. پیامدهای مدنظر شامل بررسی میزان درد، قدرت گرفتن و عملکرد دست بود که به ترتیب با استفاده از مقیاس بصری درد، دینامومتر گریپ و پینچ و سنجش زمان آزمون جبسون-تیلور اندازه‌گیری می‌شد. تحلیل داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس داده‌های تکراری و استفاده از نسخه 16 نرم‌افزار SPSS انجام شد.
یافته‌ها: تمام شرکت‌کنندگان ارزیابی‌های مطالعه را تکمیل کردند. نتایج نشان داد شدت درد، قدرت گرفتن و عملکرد دست با پوشیدن اسپیلنت اسپایکای شست به‌صورت معناداری نسبت به حالت بدون اسپیلنت کاهش پیدا کرد (0/05>P). شدت درد حین گرفتن اشیا با اسپیلنت ابداکشن پالمار کمتر از اسپیلنت ابداکشن رادیال بود. میزان کاهش قدرت گرفتن اشیا به‌صورت گریپ، پینچ لترال و پالمار در اسپیلنت ابداکشن پالمار کمتر از اسپیلنت ابداکشن رادیال بود (0/05>P). 2 نوع اسپیلنت تفاوت معناداری در کند کردن عملکرد دست در آزمون جبسون-تیلور نداشتند (0/05>P).
نتیجه‌گیری: قرار دادن شست در وضعیت ابداکشن پالمار درون اسپیلنت باعث کاهش مؤثرتر درد ضایعه شده و برای گرفتن اشیا در دست و بین انگشتان مناسب‌تر است.
روش بررسی: در یک مطالعه شبه‌تجربی، 30 نفر (24 خانم) داوطلب از میان افراد مبتلا به تنوساینویت دکورون که به مراکز بالینی مراجعه می‌کردند به‌صورت نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی در 3 حالت مطالعه (شامل بررسی بدون اسپیلنت، با اسپیلنت ابداکشن پالمار و با اسپیلنت ابداکشن رادیال) قرار می‌گرفتند. اسپیلنت‌های مطالعه از نوع ترمو پلاستیکی پیش‌ساخته بودند که براساس اندازه‌گیری برای شرکت‌کنندگان استفاده می‌شد. این اسپیلنت‌ها دارای ارتفاعی تا دو‌سوم ساعد بودند و جهت بی‌حرکت کردن مفاصل کارپو متاکارپال و متاکارپو فالنژیال شست طراحی شده بودند، ولی حرکات مفصل اینترفالنژیال درون آن‌ها آزاد بود. یکی از اسپیلنت‌ها شست را در وضعیت ابداکشن پالمار و دیگری شست را در وضعیت ابداکشن رادیال نگهداری می‌کرد. پیامدهای مطالعه به‌صورت تأثیر فوری پس از دریافت هر مداخله و طی 1 جلسه بررسی و اندازه‌گیری می‌شد. پیامدهای مدنظر شامل بررسی میزان درد، قدرت گرفتن و عملکرد دست بود که به ترتیب با استفاده از مقیاس بصری درد، دینامومتر گریپ و پینچ و سنجش زمان آزمون جبسون-تیلور اندازه‌گیری می‌شد. تحلیل داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس داده‌های تکراری و استفاده از نسخه 16 نرم‌افزار SPSS انجام شد.
یافته‌ها: تمام شرکت‌کنندگان ارزیابی‌های مطالعه را تکمیل کردند. نتایج نشان داد شدت درد، قدرت گرفتن و عملکرد دست با پوشیدن اسپیلنت اسپایکای شست به‌صورت معناداری نسبت به حالت بدون اسپیلنت کاهش پیدا کرد (0/05>P). شدت درد حین گرفتن اشیا با اسپیلنت ابداکشن پالمار کمتر از اسپیلنت ابداکشن رادیال بود. میزان کاهش قدرت گرفتن اشیا به‌صورت گریپ، پینچ لترال و پالمار در اسپیلنت ابداکشن پالمار کمتر از اسپیلنت ابداکشن رادیال بود (0/05>P). 2 نوع اسپیلنت تفاوت معناداری در کند کردن عملکرد دست در آزمون جبسون-تیلور نداشتند (0/05>P).
نتیجه‌گیری: قرار دادن شست در وضعیت ابداکشن پالمار درون اسپیلنت باعث کاهش مؤثرتر درد ضایعه شده و برای گرفتن اشیا در دست و بین انگشتان مناسب‌تر است.
نوع مطالعه: كاربردی |
موضوع مقاله:
اورتز و پروتز
دریافت: 1400/11/13 | پذیرش: 1401/1/20 | انتشار: 1401/10/11
دریافت: 1400/11/13 | پذیرش: 1401/1/20 | انتشار: 1401/10/11
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |