TY - JOUR T1 - Comparing Motor Control Exercise and General Exercise on Lumbo-Pelvic Stability of Chronic Nonspecific Low Back Pain Sufferers Using Endurance Stability Tests TT - مقایسه تمرین‌های کنترل حرکتی مهره‌ها و تمرین‌های عمومی در پایداری استقامتی ناحیه کمری‌لگنی در بیماران کمردرد مزمن غیراختصاصی JF - USWR JO - USWR VL - 18 IS - 4 UR - http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/article-1-1787-fa.html Y1 - 2018 SP - 306 EP - 315 KW - Low back pain KW - Motor control exercise KW - General exercise KW - Endurance test N2 - هدف در زمینه ارجحیت تمرین‌های کنترل حرکتی به تمرین‌های عمومی در درمان کمردرد مزمن غیراختصاصی اختلاف نظر وجود دارد. برخی از مطالعات مرور سیستماتیک این تمرین‌ها را نسبت به مراقبت‌های عمومی پزشکی مؤثرتر می‌دانند، ولی این تفاوت در مقایسه با سایر درمان‌های فیزیوتراپی مطرح نیست. این موضوع در حالی است که برخی مطالعات بیانگر اثر یکسان این دو نوع تمرین ورزشی هستند. در این مطالعات بهبود ایجادشده به آثار مثبتی که در اثر ورزش‌های فیزیکی ایجاد می‌شود استناد داده می‌شود، نه بهبود پایداری ستون مهره‌ها. مقایسه این دو نوع تمرین بر اساس متغیرهای مختلفی چون درد و ... انجام شده است. از آنجا که تمرین‌های کنترل حرکتی مدعی افزایش پایداری ستون مهره ها هستند، هیچ مطالعه‌ای یافت نشد که تمرین‌های پایداری‌دهنده تنه را با تمرین‌های دیگر بر اساس آزمون‌های استقامت پایداری تنه سنجیده باشد. بنابراین در این پژوهش، آزمون‌های استقامت پایداری ناحیه کمری‌لگنی برای ارزیابی انتخاب شدند. هدف مطالعه حاضر مقایسه تمرین‌های پایداری‌دهنده تنه و تمرین‌های عمومی در بیماران کمردرد مزمن بر اساس بررسی پایداری ناحیه کمری‌لگنی با سه آزمون استقامتی است. روش بررسی این مطالعه در بخش فیزیوتراپی بیمارستان رسول اکرم (ص) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران و آزمایشگاه کنترل حرکت دانشکده علوم توانبخشی این دانشگاه انجام شده است. ۴۳ بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (۱۸ تا ۶۰ ساله) بر اساس ترتیب ورود به مطالعه در یکی از گروه‌های تمرین‌های کنترل حرکتی و تمرین‌های عمومی قرار داده شدند. معیارهای ورود به مطالعه داشتن کمردرد به مدت بیش از سه ماه، شدت درد بین ۳ تا ۶ در مقیاس دیداری درد و داشتن سن ۱۸ تا ۶۰ سال بود. معیارهای خروج از مطالعه داشتن سابقه پاتولوژی یا نارسایی در اندام تحتانی مانند سرطان، بیماری‌های التهابی، پوکی استخوان شدید، آرتریت یا بیماری‌های استخوانی بود. تأیید داشتن کمردرد غیراختصاصی در بیماران بر اساس معاینه بالینی و شواهد پاراکلینیکی مانند ام.آر.آی بود. متغیر اصلی سنجش، سه آزمون استقامت پایداری کمری لگنی شامل خم‌کننده تنه، راست‌کننده تنه و پل جانبی بود. مدت‌زمانی که بیمار توانایی حفظ بدن در وضعیت آزمون را داشت به عنوان امتیاز آزمون در نظر گرفته می‌شد. درد و ناتوانی نیز به عنوان متغیر ثانویه در دو مقطع قبل از شروع و پایان برنامه اندازه‌گیری شدند. در ابتدا برای هر دو گروه یک تمرین گرم‌کردن در نظر گرفته شد. برای بیماران هر دو گروه برنامه تمرینی ۱۶ جلسه‌ای طراحی شد. تمرین‌ها سه بار در هفته انجام شد. در تمرین‌های گروه کنترل حرکتی بر بازآموزی انقباض عضلات پایداری‌دهنده مرکزی و در تمرین‌های گروه عمومی بر تقویت عضلات گلوبال تنه تأکید شد. یافته‌ها در شروع مطالعه، بین دو گروه از لحاظ متغیرهای مدت انجام آزمون (۰/۴۲=P تا ۰/۶۹=P)، درد (۰/۶۱=P) و ناتوانی(۰/۹۷=P) اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. پس از پایان مداخله، زمان نگه‌داشتن آزمون‌ها در گروه‌ها افزایش یافت (P=۰/۰۰۱ تا P=۰/۰۱۱). برای تمرین‌های کنترل حرکتی (P=۰/۰۰۱ تا P=۰/۰۲۹) برای تمرین‌های عمومی و درد (P<۰/۰۰۱) و ناتوانی (P<۰/۰۰۱) کاهش یافت. افزایش زمان نگه‌داشتن آزمون‌ها (P=۰/۲۳ تا P=۰/۳۶) و کاهش درد (P=۰/۷۳) و ناتوانی (P=۰/۱۶) بین دو گروه معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری گرچه ادعا می‌شود تمرین‌های پایداری‌دهنده باعث افزایش پایداری ستون مهره‌ها می‌شود، ولی نبود تفاوت آماری نتایج دو گروه در مطالعه حاضر می‌تواند نشانه اختصاصی نبودن تمرین‌های پایداری‌دهنده برای افزایش پایداری، تأثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود پایداری و یا حتی کم‌بودن حساسیت آزمون‌ها در اندازه‌گیری تغییرات پایداری در دو گروه پس از مداخله و در این حجم نمونه باشد. بر اساس یافته‌ها می‌توان گفت که در درمان کمردرد مزمن غیراختصاصی، تمرین‌های کنترل حرکتی نسبت به تمرین‌های عمومی از لحاظ بهبود عملکرد آزمون‌های استقامت پایداری کمر و لگن و کاهش درد و ناتوانی بیماران ترجیحی ندارد. M3 10.21859/jrehab.18.4.5 ER -