هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرینات بر روی پله و نشستن به ایستادن بر عملکرد حرکتی درشت و تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی دی‌پلژی اسپاستیک و مقایسه این اثرات در خانه و کلینیک است.

روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای و شبه تجربی، ۲۱ کودک مبتلا به فلج مغزی دی‌پلژی اسپاستیک که به طور مستقل می‌توانستند راه بروند، از جامعه در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند (۷ نفر در گروه تمرین در کلینیک، ۷ نفر در گروه تمرین در منزل و ۷ نفر در گروه کنترل). گروه تمرین درمنزل، فعالیت‌های روزانه زندگی به علاوه یک برنامه تمرینی شامل نشستن به ایستادن و بالارفتن از پله از جهات مختلف را ۵ روز در هفته و به مدت 6 هفته با نظارت والدین انجام داد.گروه تمرین در کلینیک هم همین تمرینات را با نظارت درمانگر در کلینیک توانبخشی انجام داد و گروه کنترل تنها فعالیت‌های منظم روزانه را ادامه داد. در این مطالعه از TUG (زمان بلند شدن و رفتن) و  FRT (تست رساندن عملکردی) به عنوان آزمونهای تعادلی استفاده شد و عملکرد راه رفتن با آزمون ۱۰متر راه رفتن، و عملکرد حرکتی با بخش D و  E آزمون  GMF اندازه گیری شد.

یافته‌ها: در پایان دوره تمرین افزایش معناداری در میانگین آزمون رساندن عملکردی FRT در هر دو گروه تمرینی ثبت شد که نسبت به گروه کنترل معنادار بود (۰/۰۵>P)، بعلاوه کاهش معنادار در آزمون  TUGدر گروه تمرین در کلینیک ثبت شد که نسبت به گروه کنترل معنادار بود (۰/۰۵>P). در سایر نتایج اندازه گیری شده، تفاوت معناداری بین سه گروه یافت نشد.

 نتیجه‌گیری: تمرین بالا رفتن از پله و نشستن به ایستادن می‌تواند عملکرد تعادلی در کودکان مبتلا به فلج مغزی را بهبود بخشد و تفاوت معناداری بین دو روش تمرینی (تمرین در کلینیک وتمرین در منزل) وجود نداشت.