هدف: با وجود مواردی از فلج فاسیال و وجود گزارشات متعدد درباره درمان این بیماران و به منظور نقش تأثیر روش جراحی و توانبخشی بر روی بیماران مبتلا به فلج فاسیال، مطالعه روی بیمارانی که مبتلا به فلج فاسیال بوده و به بیمارستان 15 خرداد و بیمارستانهای خصوصی تهران در سال 75-1370 مراجعه کرده بودند صورت گرفته است.

روش بررسی: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی تعداد 80 بیمار صورت گرفت. این بیماران به دو گروه عمل نشده به تعداد 22 بیمار و گروه عمل شده که محتوی 58 بیمار بود تقسیم شدند . بیماران حداقل پنج سال پیگیری شدند و از نظر بسته شدن پلک چشم و حرکت لبها و قرینه بودن حرکات عضلات صورت مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: از تعداد هشتاد بیمار 22 بیماری که جزء گروه عمل نشده بودند با درمان داروئی و فیزیوتراپی به صورت تحریکات الکتریکی عضلات صورت درمان شدند . تعداد 58 بیمار که تحت عمل جراحی قرار گرفتند 38 بیمار فلج فاسیال متعاقب تروما و بیست بیمار فلج فاسیال در اثر فلج بلز و بیماری مادرزادی داشتند . درمان های  جراحی انجام شده عبارت بوده از پیوند مستقیم دو سر قطع شده عصب، گرافت عصب بین دو سر قطع شده ، نوروتیزاسیون از طرف سالم برای طرف فلج، نوروتیزاسیون با عصب هیپوگلوس یا عصب شوکی طرف معیوب بوده است. استفاده از عضلات جانشین مثل عضله تمپورال و گراسیلیس از روش های دیگر درمانی بوده است.

نتیجه‌گیری: تمام بیمارانی که در اثر فلج بلز و یا متعاقب عمل جراحی تومور مغزی دچار فلج فاسیال شده اند باید در ابتدا تحت درمان پردنیزولون و تحریکات الکتریکی برای عضلات صورت قرار بگیرند و در صورتی که این درمان مؤثر نبود باید از روشهای جراحی ترمیمی استفاده شود. توصیه می شود که فلج فاسیال کهنه تحت عمل جراحی انتقال عضلات آزاد دو مرحله ای برای به دست آوردن حرکت قرینه عضلات صورت انجام بگیرد.