هدف: هدف این تحقیق شناخت عوامل شغلی و روانی شغلی با کمردرد پرستاران شهر آمل است.

روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مقطعی بر روی 400 نمونه به روش سرشماری از کادر پرستاری بیمارستان‌های دولتی شهر آمل انجام شد. جمع آوری اطلاعات با پرسشنامه تغییر یافته نوردیک و تجزیه و تحلیل داده‌ها با آمار توصیفی، مجذور کای، آزمون تی مستقل و رگرسیون لجستیک صورت گرفت.

یافته‌ها: 324 نفر (٪81) نمونه‌ها سال گذشته حداقل یک بار کمردرد داشته‌اند. میانگین سنی آنها 6/2±32/39 سال، میانگین قد 8/7±166/7 سانتی‌متر و میانگین وزن 9/8±67/7 کیلوگرم بود. مؤنث بودن (3/03=OR)، ورزش منظم (۰/4=OR)، افزایش قد به ازای هر سانتی‌متر (1/06=OR) و افزایش وزن به ازای هر کیلوگرم (1/04=OR) ارتباط معناداری با کمر درد نشان دادند. خم شدن جهت بلند کردن اشیا از کف اتاق احتمال بروز کمردرد را ٪5 افزایش می‌دهد و از میان عوامل روانی اجتماعی مرتبط با کار به ازای هر یک درجه افزایش در شدت نارضایتی ارتباط با همکاران احتمال بروز کمردرد ٪70 افزایش می‌یابد و از میان عوامل استرس‌زای شغلی، به ازای هر یک درجه افزایش در طیف (همیشه، بیشتر اوقات، بعضی وقت‌ها، هرگز) عجله در کار احتمال بروز کمردرد ٪40 کمتر می‌شود.

نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش تأیید می‌کنند که پرستاران در معرض خطر آسیب‌های کمری هستند. معنادار بودن برخی عوامل فردی، فیزیکی و روانی شغلی با کمردرد نشان‌گر پیچیدگی عوامل مؤثر بر کمردرد است. تعدیل آنها هزینه‌های وارد بر سیستم و فرد را کاهش می‌دهد.