هدف: تمرین ورزشی انواع مرگ‌ومیرها و همچنین مرگ‌ومیر ناشی از بیماری‌های قلبی‌عروقی را با بهبود ظرفیت عملکرد قلب بیماران کاهش می‌دهد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیرات تمرین‌های ورزشی تداومی و تناوبی هوازی پرشدت بر ظرفیت عملکردی بیماران قلبی متعاقب جراحی پیوند عروق اکلیلی است.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی و مداخله‌ای، 33 بیمار جراحی پیوند عروق اکلیلی (30 مرد و 3 زن) مطابق معیارهای لازم و به صورت در دسترس انتخاب و در سه گروه برنامه تمرینی تداومی هوازی (۱۲ نفر) شامل 30 تا 60 دقیقه فعالیت تداومی با شدت 70 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب، برنامه تمرینی تناوبی هوازی (۱۲ نفر) شامل 28 تا 44 دقیقه فعالیت تناوبی با شدت 75 تا 90 درصد ضربان قلب -در قالب 3 دوره به همراه 5 تا 10 دقیقه استراحت بین هر دوره، حداکثر به مدت 8 هفته و هر هفته 3 مرتبه- و گروه کنترل (۹ نفر) قرار گرفتند. ارزیابی‌های لازم قبل و بعد از برنامه ورزشی از طریق اندازه‌گیری ظرفیت عملکردی با استفاده از تست ورزشی (پروتکل بروس اصلاح شده) انجام شد. آزمون‌های آماری t زوجی و تحلیل واریانس یک‌سویه به همراه آزمون تعقیبی دانت برای تجزیه تحلیل یافته‌ها استفاده شد.

 یافته‌ها: بین ظرفیت عملکردی دو گروه تمرین تداومی و تناوبی بعد از انجام برنامه، تفاوت معناداری وجود نداشت. مقایسه ظرفیت عملکردی بعد از برنامه بین گروه‌های تمرینی (تمرین تداومی و تناوبی) و گروه کنترل، تفاوت معناداری را نشان داد (۰/۰۱۷= P). مقایسه دقیق‌تر نشان‌دهنده وجود تفاوت معنادار ظرفیت عملکردی بین گروه تداومی و کنترل (۰/۰۰۹= P) و عدم وجود تفاوت معنادار بین گروه تناوبی و کنترل بود.

نتیجه ‌گیری: یافته‌های این پژوهش لزوم طراحی هر دو برنامه تمرینی تداومی و تناوبی پرشدت هوازی برای بیماران مبتلا به گرفتگی عروق کرونر و به خصوص بیماران قرار گرفته تحت جراحی پیوند عروق اکلیلی و همچنین بهبود سلامتی و بهداشت بیماران قلبی در آینده را نشان می‌دهد.