مانیپولاسیون و موبیلیزاسیون دو شکل متفاوت از درمانهای دستی محسوب شده که بطور شایع در درمان اختلالات عضلانی -اسکلتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. تشخیص افتراقی این دو روش درمانی اغلب با استناد به پارامترهای بیومکانیکی خاصی نظیر حداکثر نیرو، مدت زمان و میزان جابجایی انجام می‌پذیرد. البته تابحال تحقیقات کمی برروی افتراق دو روش مزبور از نقطه نظر سازوکارهای نورولوژیک یا کارآیی بالینی صورت گرفته است. مانیپولاسیون به ویژه موجب تحریک گیرنده‌های موجود در عضلات بین مهره‌ای عمقی گشته، در حالیکه روشهای موبیلیزاسیون اکثراً برروی عضلات محوری سطحی تأثیر می‌گذارند.