هدف: کمردرد از مشکلات شایع و پرهزینۀ بهداشتی‌درمانی است. تغییر الگوی حرکتی و نحوۀ به‌کارگیری عضلات عمقی در ناحیۀ کمر که مسئول حفظ ثبات ستون فقرات ناحیۀ کمری هستند، در افراد مبتلا به کمردرد گزارش شده است. برنامه‌های تمرینی مختلفی با هدف بهبود ثبات ستون فقرات ناحیۀ کمر، در درمان این بیماران استفاده می‌‌‌شود. هدف از این مطالعه، مرور نظام‌مند اثر تمرینات ثباتی بر پیامدهای عینی، در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی، در مطالعات بالینی تصادفی گذشته است.

روش بررسی: جستوجوی مطالعات انجام‌شده در فاصلۀ زمانی بین سال‌های ۲۰۱۲-۲۰۰۰ در منابع اطلاعاتی Google Scholar, PubMed, ScienceDirect, OVID, CINAHL and MEDLINE انجام شد. برای جست‌جو، از کلیدواژه‌هایی مانند کمردرد مزمن، تمرینات ثباتی، عضلات ستون فقرات، عضلۀ ترنسورس ابدومینیس، عضلۀ مولتی فیدوس، الکترومیوگرافی، اولتراسونوگرافی و مطالعۀ تجربی تصادفی استفاده شده است. پیامدهای عینی که در این مطالعه بررسی شده است، الگوی فعالیت عضلانی، اندازۀ عضلات، کنترل تعادل پوسچرال، استقامت عضلات و دامنۀ حرکتی ناحیۀ کمر بوده است.

یافته‌ها: درکل، از بین ۱۵۸ مطالعه، ۱۳ مقاله‌ای انتخاب شدند که معیارهای ورود را داشتند. تفاوت‌های بسیاری میان مقالات، ازنظر متدولوژی، شاخص‌های اصلی ارزیابی‌شده، تعداد نمونه، روش اجرا، شاخص و... مشاهده شد. یافته‌ها نشان می‌‌‌دهد که تمرینات ثباتی، درمقایسه با سایر مداخلات درمانی، بر بهبود فعالیت خودکار خودکار عضلات عمقی و کنترل تعادل و استقامت عضلات تنه اثر معنی‌داری داشته است؛ درحالی که درزمینۀ تأثیر بر اندازۀ عضله، تفاوت معنی‌داری با سایر مداخلات درمانی نداشته است.

نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌‌‌رسد که تمرینات ثباتی اثر درخور توجهی در بهبود الگوی فعالیت عضلانی، تعادل پوسچرال، استقامت عضلانی و دامنۀ حرکتی افراد مبتلا به کمردرد داشته باشد. همچنین یکی از مداخلات مؤثر درزمینۀ درمان بیماران مبتلا به کمردرد محسوب می‌‌‌شود.